Tip 2 diyabet, ABD nüfusunun giderek artan bir oranını etkileyen bir salgındır. Rafine karbonhidrat tüketiminin artmasına ve tip 2 diyabet riskinin artmasıyla ilişkili olduğu düşünülmesine rağmen, gıda tedarikindeki karbonhidratların kalitesindeki değişikliklerin tip 2 diyabet riski üzerindeki ekolojik etkisinin nicelleştirilmesi gerekmektedir.
Obezite ve tip 2 diyabet, Amerika Birleşik Devletleri’nde epidemik(salgın düzeyinde) oranlarda meydana gelmektedir . 1935’ten 1996’ya kadar, teşhis edilen tip 2 diyabet prevalansı(yaygınlık) yaklaşık %765 arttı . Şu anda > 16 milyon Amerikalı tip 2 diyabet hastası ve bunların üçte biri hastalığı olduğunu bile bilmiyor. Son veriler, 47 milyon Amerikalı’nın tip 2 diyabet riskinin artmasıyla ilişkili bir insülin direnci sendromu olan metabolik sendroma sahip olduğunu gösteriyor. Erişkinlerde obezite prevalansı 1991 ile 1999 arasındaki kısa dönemde şaşırtıcı bir şekilde %57 arttı ve şu anda ABD’li yetişkinlerin >%60’ı aşırı kilolu . Bu artışlar yalnızca nüfusun yaşlanmasıyla açıklanamaz çünkü benzer artışlar ABD’li çocuklarda da görülüyor.
Tip 2 diyabetin nedeni çok faktörlüdür. Egzersiz modellerindeki değişiklikler ve ABD nüfusunun etnik bileşimi gibi faktörlerin diyabetteki artış eğilimlerine büyük olasılıkla katkıda bulunması muhtemeldir, ancak bilimsel literatürde belirli diyet makrobesinlerinin obezite ve tip 2 diyabet riski üzerindeki etkileri hakkında birçok tartışma yapılmıştır. Son veriler, yüksek miktarda rafine karbonhidrat alımının insülin direnci riskini artırabileceğini düşündürmektedir. ABD gıda tedariğinde işlenmiş tahıllar, alkolsüz içecekler, tatlandırıcılar ve rafine unlar şeklinde rafine karbonhidrat alımında bir artış bildirilmiş olsa da, diyet bileşimindeki bu tür değişikliklerin mevcut durumla ilgili olup olmadığını belirlemek için yetersiz nicel veriler mevcuttur. Bu konuyu ele almak için, neredeyse bir asırlık diyet verilerini ve ABD diyetindeki değişikliklerin arkasındaki tarihi inceledik. Amerika Birleşik Devletleri’nde tip 2 diyabet prevalansındaki değişiklikler ile beslenme modellerindeki değişiklikler arasındaki ilişkinin çok değişkenli bir analizini yaptık.
Amerika Birleşik Devletleri’ndeki tip 2 diyabet prevalansına ilişkin tahminleri, Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezlerinin Diyabet Gözetim Sistemi tarafından yürütülen Ulusal Sağlık Görüşme Anketlerinden elde ettik. Bu tür veriler 1935 için ve daha sonra 1957’den itibaren yıllık olarak mevcuttur ve tip 2 diyabet teşhisi konduğuna dair kişisel bildirimlere dayanmaktadır. 1997’de Dünya Sağlık Örgütü’nün tip 2 diyabet tanı kriterlerinin benimsenmesi, o yıldan sonra Amerika Birleşik Devletleri’nde tip 2 diyabet prevalansını etkili bir şekilde artırdı. Bu nedenle 1997’den sonrasına ait verileri hariç tuttuk. Tip 2 diyabet için tanı kriterleri de 1979’da değişti. Bununla birlikte, tip 2 diyabet prevalansındaki artış oranı, 1979’daki bu değişiklikten sonra önceki 2 on yıla göre bir miktar azalmıştır; bu, 1979’dan sonra diyabet prevalansındaki artışın bu değişikliğin bir ürünü olmadığını düşündürmektedir. Böylece bu veriler analizimize dahil edilmiştir.
1909’da 500 g/gün olan diyet karbonhidratı, büyük ölçüde tam tahıl tüketimindeki azalma nedeniyle, 1963’te 374 g/gün’e istikrarlı bir şekilde düştü. Eşzamanlı olarak, diyet lifi daha büyük bir oranda, yaklaşık %40 oranında azaldı. 1963’ten bu yana, karbonhidrat tüketimi istikrarlı bir şekilde tekrar 500 g/gün’e yükseldi; ancak lif tüketimi orantılı olarak artmadı. Bu bulgu, bu zaman periyodunda artan rafine karbonhidrat tüketimini yansıtmaktadır ( Şekil 1 ). 1963’ten 1997’ye kadar toplam yağ tüketimi yaklaşık %30, protein tüketimi %8 ve toplam enerji tüketimi %9 arttı.
1980 yılına kadar toplam enerji alımı nispeten sabit kaldı. Ancak 1980 ile 1997 arasında toplam enerji alımı > 500 kcal/d arttı. Bu artış, öncelikle diyet karbonhidratındaki artışlardan kaynaklanmaktadır. Spesifik olarak, 428 kcal (toplam enerjideki artışın yaklaşık %80’i) karbonhidratlardan, 64 kcal (toplam enerjideki artışın %12’si) proteinden ve sadece 45 kcal (toplam enerjideki artışın %8’i) yağdan geldi. Bu, 20 yıllık bir süre boyunca diyet karbonhidrat tüketiminde toplam enerji alımının %48’inden %54’üne nispi bir artışı ve toplam enerji alımının %41’inden %37’sine diyet yağında nispi bir düşüşü temsil eder. Aynı dönemde tip 2 diyabet prevalansının %47, obezite prevalansının ise %80 arttığını göstermiştir.
Kalorili tatlandırıcıların kişi başına toplam kullanımı 1909 ile 1997 arasında %86 arttı ve kullanılan tatlandırıcıların türü de önemli ölçüde değişti. Yüzyılın başında neredeyse hiç bulunmayan mısır şurubu tatlandırıcıları, şimdi >%2100’lük bir artışı temsil eden toplam günlük toplam karbonhidrat alımının >%20’sini ve günlük toplam enerji alımının %10’unu oluşturmaktadır. Bu tatlandırıcılar, ABD gıda endüstrisinde önde gelen tatlandırıcı olarak sükrozun önüne geçmiştir ve 1960’ların ortalarından sonra karbonhidrat tüketimindeki toparlanma artışının çoğunu açıklayarak, büyük ölçüde tam tahıllardan kaynaklanan kayıpların yerini almıştır.
Çok değişkenli besin yoğunluğu modeli, değişen karbonhidrat kalitesinin “toksisitesini” belirlemek için değiştirildi. Bu model, toplam karbonhidratı, mısır şurubundan elde edilen karbonhidrat yüzdesini ve liften alınan karbonhidrat yüzdesini içermektedir. Bu modelde, karbonhidrat kalitesinin potansiyel göstergeleri olan mısır şurubu ve lif, toplam karbonhidrat alımı kontrol edildiğinde diyabet prevalansındaki değişkenliğin %18’inden sorumluydu.
Modern Karbonhidrat Türevlerinin Endüstriyel Yaratımı
Verilerimiz ayrıca modern karbonhidratların 20. yüzyılın başından önce tüketilenlerden önemli ölçüde farklı olduğunu ve ABD gıda arzının önemli enerji kaynakları olarak yüksek oranda rafine edilmiş karbonhidratlara bağımlı hale geldiğini gösteriyor. Rafine etme işlemi, karbonhidratların bileşimini ve dolayısıyla kalitesini değiştirmiştir. Örneğin, tam tahılları beyaz un haline getirmek aslında kalori yoğunluğunu > %10 arttırır, diyet lifi miktarını %80 azaltır ve diyet proteini miktarını neredeyse %30 azaltır. Rafine etme, ana bileşenlerin çoğunu ortadan kaldırarak, daha az besin içeren neredeyse saf nişastalı karbonhidrat olan bir diyet maddesi bırakır.
Amerika Birleşik Devletleri’nde mısır arıtma, İç Savaş sırasında mısır nişastasının geliştirilmesiyle başladı ( 25). 1866’da mısır nişastasının glikoza dönüştürülebildiği keşfedildi ve 1882’de mısır endüstrisi “rafine mısır şekeri” üretiyordu. Rafine etme işleminde çıkarılan mısır bitkisinin geri kalanı (lif, tohum ve protein) hayvan yemi veya mısır yağına dönüştürülmek üzere satıldı. Mısır şurubu teknolojisi, enzimle hidrolize edilmiş ürünlerin kullanıma girmesiyle önemli ölçüde ilerledi. 1921’de kristal dekstroz hidrat tanıtıldı. Glikozun saflaştırılması ve kristalleştirilmesi, ilk kez mısır bazlı tatlandırıcıların şeker endüstrisinin tek alanı olan bazı pazarlarda rekabet edebileceği anlamına geliyordu. 1950’lerin ortalarında, maltodekstrin şurubu gibi düşük dönüşümlü ürünlerin ticari olarak hazırlanmasına yönelik teknoloji geliştirildi. Bir sonraki gelişme, glikozun fruktoza enzim katalizli izomerizasyonunu içeriyordu. Yüksek fruktozlu mısır şurubunun (HFCS) ticari üretimi 1967’de başladı ve o sırada şurubun fruktoz içeriği ≈%15 idi. Daha fazla araştırma, endüstrinin %42 fruktoz içeriğine sahip daha yüksek dönüşümlü bir HFCS geliştirmesini sağladı.
2002 itibariyle, HFCS tatlandırıcılar ABD besleyici tatlandırıcı pazarının >%56’sını temsil ediyordu. %55 fruktoz içeriğine sahip bir HFCS, meşrubat ve dondurma endüstrileri için tercih edilen tatlandırıcı haline geldi ve %90 fruktoz içeriğine sahip bir HFCS, “doğal” ve “light” gıdalarda kullanım için sıklıkla tercih edildi.
Birkaç küçük ölçekli metabolik denemede, rafine edilmiş tahılların insülin sekresyonunda ve yemek sonrası glikoz yanıtında önemli bir artışa neden olduğu gösterilmiştir. Genel olarak, yüksek lifli, düşük GI’li gıdaların yüksek GI’li gıdalarla ikame edilmesi, açlık insülin konsantrasyonlarını, yemek sonrası insülin tepkisini, glisemik kontrolü ve lipid profillerini önemli ölçüde iyileştirir.
Mısır şurubu, fruktoz ve glikozun bir disakarit olan sükrozun aksine, büyük ölçüde monosakkarit fruktozdan oluşur. Sükrozdan farklı olarak fruktoz, küçük insan ve hayvan çalışmalarında doğrudan insülin direnciyle ilişkilendirilmiştir ve metabolik sendromla ilişkili her metabolik anormallikte rol oynamaktadır. Mısır şurubu, fruktozu işlemek için benzeri görülmemiş bir biyokimyasal evrimsel baskı yaratan ABD gıda tedarikinde artık endemiktir.
Rafine Karbonhidratlarla Yapılan Çalışmalar
Birkaç prospektif kohort, diyet karbonhidratı ile tip 2 diyabet riski arasındaki ilişkileri değerlendirirken GI kavramını dahil etmiştir. Hemşirelerin Sağlık Çalışmasında, 6 yıllık takip sırasında tip 2 diyabetin çok değişkenli göreli riski 15 birimlik GI artışı için 1,37 (%95 GA: 1,09, 1,71) ve 1,47 (%95 GA) idi. : 1.16, 1.86) diyet GL’sinin aşırı beşte birlik dilimleri için. Hem yüksek diyet GL’si hem de düşük tahıl lifi alımı olan kadınlar, tip 2 diyabet açısından daha da yüksek risk altındaydı (göreceli risk: 2,43; %95 GA: 1,12, 5,27). Sağlık Profesyonellerinin Takip Çalışmasında, çok değişkenli düzeltilmiş göreli risk, diyet GL’sinin aşırı beşte birlik dilimleri için 6 yıllık takipte 1,37 (%95 GA: 1,02, 1,83) ve 2,17 (%95 GA: 1,04, 4,54) idi. ) yüksek GL ve düşük tahıl lifi alımının kombinasyonu için. Bununla birlikte, Iowa Kadın Sağlığı Çalışmasında, 6 yıllık takipte ne GI ne de GL, tip 2 diyabet riski ile ilişkili değildi, ancak diyetle alınan fruktoz ve glikoz artmış risk ile önemli ölçüde ilişkiliydi.
Analizimiz, geçtiğimiz yüzyılda, özellikle son 20 yılda, Amerikan diyetinin çarpıcı bir değişime uğradığını doğruladı. Ayrıca verilerimiz, aynı dönemde tip 2 diyabetin salgın boyutlara ulaştığını ve toplum üzerinde önemli bir sağlık yükü oluşturduğunu göstermektedir. Bu popülasyon düzeyindeki veriler, rafine karbonhidrat alımının obezite, glukoz intoleransı, dislipidemi ve tip 2 diyabet riskini artırdığını öne süren bireysel kişiler üzerinde yapılan metabolik ve prospektif çalışmalardan elde edilen bulgularla tutarlıdır. Tip 2 diyabet riski, rafine karbonhidratları düşük GI karbonhidrat kaynakları ve tam tahıllı, yüksek lifli ürünlerle değiştirerek azaltılabilir. Böyle bir müdahalenin mutlak etkisini belirlemek için daha ileri prospektif randomize çalışmalar gereklidir.
RAFİNE KARBONHİDRAT ÇEŞİTLERİ
Sükroz, beyaz un, yüksek fruktozlu mısır şurubu, agav gibi rafine işlenmiş şekerler.
